ah be kızım... demlen biraz

Ağzımı Hay'ra açtığım anılarım...Yaşamaktan yazamayacağım ,pür telaş elimden alacaklar adeta,o duyguyla dört elle sarılıyorum.Az zaman da çok büyük  şeyler katmalıyım hayatıma...Düstur bu değil midir ?

Sabretmek dururken ,derin bir nefes almak varken,en son söyleneceği en başta söylemek te neyin nesi?Ah be kızım ''demlen'' biraz diyorum.Aşk aceleye gelmez diyorum...

İşte yazdım ,çizdim oynadım...vee son.. oysa nakış gibi işledim  gelişme bölümün de.. hiç sevmediğim takımı tuttum ,o seviyor diye;o yokken ,varmış gibi tv nin karşısına geçip maçı izledim.. Alışverişe çıktım,vitrinlere bakarken ,onunla konuşuyordum,sevdiği giysileri aldım kendime ,ben dantel sevmem oysa ki...

Ya yemekler o bunu seviyor ,beyti'ye bayılır diyip siparişi bile ona göre vermek;Yerkürede o ve ben vardık ,başka kimse yoktu,hatta ben bile  kapı arkasına sıkışmış  kalmıştım..Kokular başka geliyordu burnuma, şarkılar ne kadar çok şey söylüyordu;dahası ölümden hiç korkmuyordum,nasılsa o vardı...

Annemin babamın yokluğunu,başımın okşanmamasını , tüm yitirdiklerimi, herşeyi unutmuştum...Ona doğum günü sürprizi yapmak için kaldığı oteli aradığımda ,odasında başka bir kadın sesi ile ,karşılaşana kadar...

Şimdi hiç bir şey eskisi gibi değil, vee ben korkuyorum alacakaranlıktan,şimşekten  uyurken bir daha uyanamamaktan..''Carmen'' dedi ki aşk ağırdır, katlanmak için denenelerse yorar aşktan öte....