ninem korkude'nin selâmı

bugün “pazara gidem” dediydim. organik pazarında yoğurt satan kövlü kadınların arasında korkude nineylen tanıştım.

ayaküstü sohbet ettik. daha doğrusu ben ayaktaydım, onun beli iki kat bükülmüş; çömelik gibiydi. bizim ecdat şurda pazarda kaymaklı köv yoğurdu satıp dururmuş meğerse.

dedem korkut'un nesi oluyosun dedim.

dedem korkut neyim mi olur? benim torun ayol. haylazın tekiydi, nerde toy düğün varsa orda biter, nerde hacı pilavı var, kaşığını kapar giderdi. o gezenti maçasına az şaplağımı yemedi. çok yaşayan değil çok gören bilir misali geze geze boy boyladı soy soyladı. başımıza dede oldu... demez mi?

kövü sordum,

aaahhh kızanım ah, bizim köv hep çayırdı. yeşil mi yeşil... gülüş cümbüş kızanlar, kadınlar yayılırdık. gak diyene çiçek, guk diyene böcek, gak guk edene telli pabuç dağıtırdık. şimdi inekleri beton ahırlarda besliyoz, diye dert yandı bana.

bu da geçer ninem, dedim.

niksiz kalan kerebiçler var, dedim. boyları boyumu aşkın; kaldılar öylecene dedim.

üzülme kızım, dedi. siz pilavı pişirin. kazan kazan mısırları haşlayın. sovuk sovuk şerbetleri yapın, karpuzları kesin tepsi tepsi. ben gelir sizin meclisi bulurum. korkut kimden öğrendi isim takmayı? boy boylayıp soy soylamayı...

yani kerebiçlerim, ninem korkude gelip niksizlerin nikini tükürükleyip yapıştırıcak bahtlarına. pişsin nohutlu pilavlar, vurun kazanları ocaklara. atın börekleri fırınlara.... yihhuuuu... bizim de meclisimiz olacak artık.

yazan: kirpi kerebiç